.
COĞRAFİ KONUMU
Uğurlu Beldesi bağlı olduğu Of ilçesine ve denize
uzaklığı 17 km dir.
Beldenin; kuzey-batısında saraçlı köyü, kuzeyinde Tekoba köyü, kuzey-doğusunda Balaban beldesi, güneyinde Gürpınar beldesi, güney-batısında Meyvalı köyü bulunmaktadır.
Of ilçesi beldenin kuzey-batısında,Hayrat ilçesi beldenin kuzey-doğusunda,Çaykara ve Dernekpazarı ilçeleri beldenin güneyinde yer almaktadır.
YERYÜZÜ ŞEKLİ
Belde oldukça dağlık ve engebeli bir bölge üzerine kurulmuştur.
İlk bakışta 2-3 köy gibi bir görünüm arzeder.
Ortasından ve diğer köylerden ayrılan kısımlardan birkaç tane dere geçer.
Beldenin coğrafi önemi olan bir dağı yoktur.
Birkaç tane küçük dağ vardır.
Bunlarında rakımları 500-1000 metre arasındadır.
TOPRAK YAPISI VE KALİTESİ
Beldenin toprağının üst kısmı genellikle killidir.
Humuslu ve kumlu olan yerlerde vardır.
Toprağın alt kısmı genellikle humusludur.
Toprağın alt kısmında su mevcuttur ama halk su ihtiyacı olarak kullanmaya gerek görmez.
Toprağın verimi iyidir.
İşlemesi yerine göre değişen kolaylık ve zorluktadır.
Çay,mısır,fındık vb. ürünler yetiştirmeye müsaittir.
Toprağın yapısı en çok çay yetiştirmeye elverişlidir.
SULAR
Beldenin yeraltı suları vardır.
Fakat su ihtiyacı bunlardan temin edilmez.
Birkaç dere mevcuttur.
Derelerin genişliği 5-6 metre kadardır.
Dereler kışın daha fazla akmaktadır.
Derelerden sadece değirmen için yararlanılmaktadır.
Beldenin içme suyu ihtiyacı dağdan çıkan su kaynaklarından temin edilmektedir.
Heyelan ve dere taşma olayları çok az olur.
İKLİM VE MEVSİMLER
En sıcak ay Haziran ve Temmuz aylarıdır.
Bu aylardaki sıcaklık ortalama +26 +27 derece kadardır.
En soğuk aylarda Ocak ve Şubat aylarıdır.
Bu aylardaki sıcaklık ortalaması +6 derece kadardır.
En yağışlı mevsim ilkbahar mevsimidir.
En kurak mevsim ise sonbahardır.
BİTKİ ÖRTÜSÜ
Tabii bitki örtüsü çimen ve ormandır.
Beldenin hemen her tarafı ağaçlıktır.
Bunun dışında büyük bir kısmı çay bahçesidir.
Son zamanlarda azda olsa çay alanları genişlemekte,ağaçlık alanlar azalmaktadır.
Ayrıca çay üretimine geçilmeden önce yaygın ürün olan fındık bahçeleri azda olsa bulunmaktadır.
Orman, çay,fındığın dışında çeşitli meyvelerde bulunmaktadır.
Çayırlardan hayvan otlatmak için istifade edilir.
Ayrıca çayırlar, hayvanların kışın yeme ihtiyacını gidermek için biçip kurutulur.
Ağaçlardan odun ve ev yapımı için yararlanılır.
Çay Beldenin temel gelirini oluşturmaktadır.
YABANİ HAYVANLAR
Civarda ayı,domuz,çakal,tavşan gibi yabani hayvanlar bulunur.
Dağlara gidildikçe bu hayvanlara rastlamak mümkündür.
Belde içinde ise pek görülmezler.
BELDENİN YOLLARI ULAŞIMI
Of Çaykara asfalt yolu üzerinden Beldeye iki şekilde ulaşılmaktadır.
Of Çaykara asfaltı üzerinde bulunan Taşhan köprüsünün çıkışında yol iki kola ayrılır.
Bu iki koldan da Beldeye ulaşılır.
İki yolda betondur.
Ayrıca Of Çaykara asfaltı üzerinde bulunan Saraçlı köprüsünden geçerek Saraçlı köyüne oradan da Uğurlu beldesine ulaşılır.
Bu yolun bir kısmı beton,bir kısmı stabilizedir.
Beldenin, Gürpınar Beldesine ,Balaban Beldesine ve Tekoba köyüne yol bağlantıları vardır.
Beldenin mahalle yolları beton ve stabilizedir.
Mezra çay bahçesi ve ormanlara yol bağlantıları vardır.
Toplu taşımacılık Beldeye ait Belediye otobüsü(küçük otobüs) ile yapılmaktadır.
Belediye otobüsü resmi günlerde Of’a ve Trabzon’a gitmekte ve gelmektedir.
EKONOMİK YAPI
Beldenin ekonomik yapısının temeli çay üretimidir.
Önemli gelir kaynağı çaydır.
Ayrıca bazı aileler arıcılık yapılmaktadır.
Son yıllarda kivi üretimi de yapılmaktadır.
Yazın çaycılıkla uğraşan Belde halkı kışın büyük kentlere çalışmaya ve çocuklarını okutmaya çalışmaktadır.
Belde halkı hayvancılığı kendi ihtiyaçlarını karşılamak için yapmaktadır.
Ayrıca sebze, mısır,fındık gibi ürünleri de kendi ihtiyacı için üretmektedir.
Beldede marangozluk,inşaat ustalığı,bakkallık, soğuk demir ustalığı,elektrik ustalığı,dolmuşçuluk,fayans ustalığı,mobilyacılık gibi mesleklerde çalışanlar vardır.
Beldede ekili arazi tahmini olarak 8-10 bin dönüm kadardır.
Toprak,sahibi ve çocukları tarafından işletilmektedir.
Toprağı yarıcı ve gündelikçi şeklinde işletenler de vardır.
Bu özellikle çay mevsiminde olur.
Son yıllarda çay ürününün toplanması ve satım işi Doğulu Vatandaşlarımız ve Rus uyruklu insanlar tarafından yapılmaktadır.
Beldede kullanılan üretim araçları, bel, kazma,
kürek,suni ve tabii gübre,çay budama bıçağı,çay toplama makası kullanılmaktadır.
TİCARET
Beldenin ürettiği ve sattığı ürünün en önemlisi çaydır.
Müstahsil bu ürününü devlet veya özel şirketlere satmaktadır.
Parasını 1-2 ay içerisinde almaktadır.
Bazen bu sure altı aya kadar uzamaktadır.
Beldede özel çay fabrikası bulunmaktadır.
Halk ihtiyaç duyduğu krediyi bankadan veya kooperatiften almaktadır.
Halkın kooperatiften aldığı kredi çay mahsulünün parası fabrikaca ödenirken kooperatif tarafından kesilir.
Halk kredi yerine daha çok kooperatiften suni gübre alır.
MESKENLER
Yeni yapılan evler çok katlı ve betondur.
Az sayıda ahşap evler yapılmaktadır.
Eski ahşap evlerin yanlarında genelde hayvanların yiyeceklerinin ve yakacağın saklandığı otlukhana vardır.
Ayrıca bu eski ahşap evlerin yanlarında yiyeceklerin saklandığı serander vardır.
Ülkemizde çağdaşlaşmayı betonlaşma sanan zihniyet, maalesef beldemiz içinde geçerlidir.
Bilinçsiz ve şuursuz yapılanma sağlıksız olduğu gibi görünümü de çirkinleştirmektedir.
Genelde çok katlı binalar çocuk sayısına göre belirlenmektedir.
YİYECEKLER
Beldede yenen başlıca yemekler; Lahana çorbası,mısır çorbası,fasulye çorbası,kuymak,pirinç ve bulgur pilavı,hamsi kuşu, muhlama, kaut, fasulye turşusu,kesme makarna,yufka tatlısı ,kara üzüm pekmezi ve pekmezle yapılan Of kabağı tatlısı,domates ve batlıcan gibi sebze yemekleri.
Yemeklerde et ve balık ürünleri de çokça tüketilir.
Balık ve özellikle hamsi yazın yemek için tuzlanır.
GİYECEKLER
Erkekler; Ceket, pantolon, pardesu, gömlek,yelek,kazak,çorap ve ayakkabı...
Kadınlar; Ceket, çorap,etek, keşan, peştamal,hırka,başörtüsü,manto ve atkı...
Uğurlu Beldesi bağlı olduğu Of ilçesine ve denize
uzaklığı 17 km dir.
Beldenin; kuzey-batısında saraçlı köyü, kuzeyinde Tekoba köyü, kuzey-doğusunda Balaban beldesi, güneyinde Gürpınar beldesi, güney-batısında Meyvalı köyü bulunmaktadır.
Of ilçesi beldenin kuzey-batısında,Hayrat ilçesi beldenin kuzey-doğusunda,Çaykara ve Dernekpazarı ilçeleri beldenin güneyinde yer almaktadır.
YERYÜZÜ ŞEKLİ
Belde oldukça dağlık ve engebeli bir bölge üzerine kurulmuştur.
İlk bakışta 2-3 köy gibi bir görünüm arzeder.
Ortasından ve diğer köylerden ayrılan kısımlardan birkaç tane dere geçer.
Beldenin coğrafi önemi olan bir dağı yoktur.
Birkaç tane küçük dağ vardır.
Bunlarında rakımları 500-1000 metre arasındadır.
TOPRAK YAPISI VE KALİTESİ
Beldenin toprağının üst kısmı genellikle killidir.
Humuslu ve kumlu olan yerlerde vardır.
Toprağın alt kısmı genellikle humusludur.
Toprağın alt kısmında su mevcuttur ama halk su ihtiyacı olarak kullanmaya gerek görmez.
Toprağın verimi iyidir.
İşlemesi yerine göre değişen kolaylık ve zorluktadır.
Çay,mısır,fındık vb. ürünler yetiştirmeye müsaittir.
Toprağın yapısı en çok çay yetiştirmeye elverişlidir.
SULAR
Beldenin yeraltı suları vardır.
Fakat su ihtiyacı bunlardan temin edilmez.
Birkaç dere mevcuttur.
Derelerin genişliği 5-6 metre kadardır.
Dereler kışın daha fazla akmaktadır.
Derelerden sadece değirmen için yararlanılmaktadır.
Beldenin içme suyu ihtiyacı dağdan çıkan su kaynaklarından temin edilmektedir.
Heyelan ve dere taşma olayları çok az olur.
İKLİM VE MEVSİMLER
En sıcak ay Haziran ve Temmuz aylarıdır.
Bu aylardaki sıcaklık ortalama +26 +27 derece kadardır.
En soğuk aylarda Ocak ve Şubat aylarıdır.
Bu aylardaki sıcaklık ortalaması +6 derece kadardır.
En yağışlı mevsim ilkbahar mevsimidir.
En kurak mevsim ise sonbahardır.
BİTKİ ÖRTÜSÜ
Tabii bitki örtüsü çimen ve ormandır.
Beldenin hemen her tarafı ağaçlıktır.
Bunun dışında büyük bir kısmı çay bahçesidir.
Son zamanlarda azda olsa çay alanları genişlemekte,ağaçlık alanlar azalmaktadır.
Ayrıca çay üretimine geçilmeden önce yaygın ürün olan fındık bahçeleri azda olsa bulunmaktadır.
Orman, çay,fındığın dışında çeşitli meyvelerde bulunmaktadır.
Çayırlardan hayvan otlatmak için istifade edilir.
Ayrıca çayırlar, hayvanların kışın yeme ihtiyacını gidermek için biçip kurutulur.
Ağaçlardan odun ve ev yapımı için yararlanılır.
Çay Beldenin temel gelirini oluşturmaktadır.
YABANİ HAYVANLAR
Civarda ayı,domuz,çakal,tavşan gibi yabani hayvanlar bulunur.
Dağlara gidildikçe bu hayvanlara rastlamak mümkündür.
Belde içinde ise pek görülmezler.
BELDENİN YOLLARI ULAŞIMI
Of Çaykara asfalt yolu üzerinden Beldeye iki şekilde ulaşılmaktadır.
Of Çaykara asfaltı üzerinde bulunan Taşhan köprüsünün çıkışında yol iki kola ayrılır.
Bu iki koldan da Beldeye ulaşılır.
İki yolda betondur.
Ayrıca Of Çaykara asfaltı üzerinde bulunan Saraçlı köprüsünden geçerek Saraçlı köyüne oradan da Uğurlu beldesine ulaşılır.
Bu yolun bir kısmı beton,bir kısmı stabilizedir.
Beldenin, Gürpınar Beldesine ,Balaban Beldesine ve Tekoba köyüne yol bağlantıları vardır.
Beldenin mahalle yolları beton ve stabilizedir.
Mezra çay bahçesi ve ormanlara yol bağlantıları vardır.
Toplu taşımacılık Beldeye ait Belediye otobüsü(küçük otobüs) ile yapılmaktadır.
Belediye otobüsü resmi günlerde Of’a ve Trabzon’a gitmekte ve gelmektedir.
EKONOMİK YAPI
Beldenin ekonomik yapısının temeli çay üretimidir.
Önemli gelir kaynağı çaydır.
Ayrıca bazı aileler arıcılık yapılmaktadır.
Son yıllarda kivi üretimi de yapılmaktadır.
Yazın çaycılıkla uğraşan Belde halkı kışın büyük kentlere çalışmaya ve çocuklarını okutmaya çalışmaktadır.
Belde halkı hayvancılığı kendi ihtiyaçlarını karşılamak için yapmaktadır.
Ayrıca sebze, mısır,fındık gibi ürünleri de kendi ihtiyacı için üretmektedir.
Beldede marangozluk,inşaat ustalığı,bakkallık, soğuk demir ustalığı,elektrik ustalığı,dolmuşçuluk,fayans ustalığı,mobilyacılık gibi mesleklerde çalışanlar vardır.
Beldede ekili arazi tahmini olarak 8-10 bin dönüm kadardır.
Toprak,sahibi ve çocukları tarafından işletilmektedir.
Toprağı yarıcı ve gündelikçi şeklinde işletenler de vardır.
Bu özellikle çay mevsiminde olur.
Son yıllarda çay ürününün toplanması ve satım işi Doğulu Vatandaşlarımız ve Rus uyruklu insanlar tarafından yapılmaktadır.
Beldede kullanılan üretim araçları, bel, kazma,
kürek,suni ve tabii gübre,çay budama bıçağı,çay toplama makası kullanılmaktadır.
TİCARET
Beldenin ürettiği ve sattığı ürünün en önemlisi çaydır.
Müstahsil bu ürününü devlet veya özel şirketlere satmaktadır.
Parasını 1-2 ay içerisinde almaktadır.
Bazen bu sure altı aya kadar uzamaktadır.
Beldede özel çay fabrikası bulunmaktadır.
Halk ihtiyaç duyduğu krediyi bankadan veya kooperatiften almaktadır.
Halkın kooperatiften aldığı kredi çay mahsulünün parası fabrikaca ödenirken kooperatif tarafından kesilir.
Halk kredi yerine daha çok kooperatiften suni gübre alır.
MESKENLER
Yeni yapılan evler çok katlı ve betondur.
Az sayıda ahşap evler yapılmaktadır.
Eski ahşap evlerin yanlarında genelde hayvanların yiyeceklerinin ve yakacağın saklandığı otlukhana vardır.
Ayrıca bu eski ahşap evlerin yanlarında yiyeceklerin saklandığı serander vardır.
Ülkemizde çağdaşlaşmayı betonlaşma sanan zihniyet, maalesef beldemiz içinde geçerlidir.
Bilinçsiz ve şuursuz yapılanma sağlıksız olduğu gibi görünümü de çirkinleştirmektedir.
Genelde çok katlı binalar çocuk sayısına göre belirlenmektedir.
YİYECEKLER
Beldede yenen başlıca yemekler; Lahana çorbası,mısır çorbası,fasulye çorbası,kuymak,pirinç ve bulgur pilavı,hamsi kuşu, muhlama, kaut, fasulye turşusu,kesme makarna,yufka tatlısı ,kara üzüm pekmezi ve pekmezle yapılan Of kabağı tatlısı,domates ve batlıcan gibi sebze yemekleri.
Yemeklerde et ve balık ürünleri de çokça tüketilir.
Balık ve özellikle hamsi yazın yemek için tuzlanır.
GİYECEKLER
Erkekler; Ceket, pantolon, pardesu, gömlek,yelek,kazak,çorap ve ayakkabı...
Kadınlar; Ceket, çorap,etek, keşan, peştamal,hırka,başörtüsü,manto ve atkı...
Köy yaşamından şehir yaşamına geçildiğinde kadınlar pantolonda giyerler.
Belde gittikçe şehir giyimine uymaktadır.
ISITMA VE IŞIKLANDIRMA
Isıtmada odun ve kömür,ışıklandırmada elektrik kullanılır.
SAĞLIK
Beldede sağlık ocağı vardır.
Sağlık ocağında sürekli olmasa da doktor ve ebe bulunmaktadır.
EĞLENCE VE OYUN
Beldenin kendine has belli başlı eğlence ve oyunu yoktur.
Önceleri köy düğünlerinde kemençe eşliğinde oynanan horon, günümüzde azda olsa oynanmaktadır.
Beldede oyun kahvesi bulunmadığından bir kısım fertler ve gençler kumar oynamak için başka yerlere gittikleri görülür.
Belde gençlerinin en çok ilgilendiği ve oynadığı oyun futboldur.
1960 lı yıllarda kurulan Uğurluspor takımı köyler arasında yapılan maçlarda başarı göstermiştir.
BELDENİN SOSYAL YAPISI
Kalabalık aileler vardır.
Bu ailelerin nüfusu on-onbeşi bulur.
Aileler ortalama 7-8 kişiden oluşur.
Aynı çatı altında oturanlar baba,anne ve çocuklardır.
Kızlar evlendikten sonra evden ayrılırlar.
İçgüveysi pek görülmez.
Erkeklerin ise çoğunluğu babaları ile aynı evde kalmaktadır.
Fakat evlenen bu çocuklar bir müddet sonra ana ve babalarından ayrılarak müstakil ev ve iş sahibi olmaktadırlar.
Çocuklar ana babalarına saygılıdırlar.
Babanın çocukları üzerinde nüfuzu vardır.
Çocuklar genellikle babalarının nüfuzunu tanımaktadırlar.
Ortalama 25-26 yaşlarına kadar çocuklar babalarının evinde kalırlar.
Çalıştıkları nisbette evlerinin masraflarına katılırlar.
Çocuklar ana ve babalarından ayrıldıktan sonra tamamen ayrı bir aile olmaktadırlar.
Çocukların eğitimi için aileler seferber olmaktadırlar.
Genelde büyük şehirlere göç ,çalışmak için olduğu kadar çocukların eğitimi içindir.
Ayrıca arazi yeterli olmadığından bazı aileler çocuklarına iş imkanı ve arazi temin etmek için büyük şehirlere göç etmektedir.
Toprak az olduğundan pay edilmesi tercih edilmemektedir.
Genelde göç edenler arazilerini yakınlarına satmaktadırlar.
Miras olarak erkekler fazla, kızlar ise az toprak almaktadırlar.
Genelde kıza toprak yerine toprağın karşılığı kadar para verilir.
Görücü usulü ile evlenme geleneği kalkmak üzeredir.
Nişanlılık süresi kısa olmaktadır.
Düğünler oturacağı evde olduğu gibi,il ve ilçedeki düğün salonlarında olmaktadır.
ZÜMRELER
Beldede kan birliğine dayanan sülaleler vardır. Mollasalihoğlu,Hacıkeleşoğlu,Şirinoğlu,Abdullahoğlu sülaleleri belli başlı olanlardır.
Bunlara bağlı olarak beş on sülale daha vardır.
Değişik din ve mezhepten zümreler yoktur.
Halk Müslüman ve Hanefi’dir.
Müslüman halk namazlarda,dini gün ve gecelerde,cenaze ve düğünlerde toplanırlar.
Belde halkı siyasi temayüllerini hiçbir zaman düşmanlığa dönüştürmezler.
Belde halkı örf ve adetlerine bağlıdırlar.
YARDIMLAŞMA
Geçim sıkıntısı çeken ailelere daha çok kendi akrabaları yardım ederler.
Ölüm,hastalık ve yangın gibi hallerde karşılıklı yardım yapılmaktadır.
İmeceye benzeyen yardımlaşma azda olsa yapılır.
Dini toplantılara katılıma oranı yüksektir.
Genelde bu toplantılarda dargınlar barışır.
Halka ait toplu hizmetleri belediye görür.
KÜLTÜR VE AHLAK
Beldenin %90’ı okuma yazma bilmektedir.
Belde belediyesi bünyesinde bir kütüphane ve okuma salonu bulunmaktadır.
Beldede oyun kahveleri olmadığından insanlar genelde çayhanelerde ya gazete okur,yada ağırlıklı kültür konuşmaları yaparak, birbirlerini kültürel olarak yetiştirirler.
Belde halkı mizahı çok sever.
Esprili konuşanlara değer verildiği için herkes esprili konuşmaya gayret gösterir.
Beldede zaman zaman kız kaçırma olaylarına rastlanmaktadır.
Olay karşılıklı barışla son bulmaktadır.
Kız kaçırma halk tarafından normal karşılanmaz.
Fakir olanlar için ise biraz makul sayılır.
Hırsızlık olayı çok az görülür.
Bu hareket çok kötü olarak telakki edilir.
Beldede hoş karşılanmadığı için açıkta içki içilmez ve kumar oynanmaz.
Bunlar için genelde Belde harici yerler tercih edilir.
Belde insanları misafirperverdir.
Nizamettin MOLLASALİHOĞLU
***
Belde gittikçe şehir giyimine uymaktadır.
ISITMA VE IŞIKLANDIRMA
Isıtmada odun ve kömür,ışıklandırmada elektrik kullanılır.
SAĞLIK
Beldede sağlık ocağı vardır.
Sağlık ocağında sürekli olmasa da doktor ve ebe bulunmaktadır.
EĞLENCE VE OYUN
Beldenin kendine has belli başlı eğlence ve oyunu yoktur.
Önceleri köy düğünlerinde kemençe eşliğinde oynanan horon, günümüzde azda olsa oynanmaktadır.
Beldede oyun kahvesi bulunmadığından bir kısım fertler ve gençler kumar oynamak için başka yerlere gittikleri görülür.
Belde gençlerinin en çok ilgilendiği ve oynadığı oyun futboldur.
1960 lı yıllarda kurulan Uğurluspor takımı köyler arasında yapılan maçlarda başarı göstermiştir.
BELDENİN SOSYAL YAPISI
Kalabalık aileler vardır.
Bu ailelerin nüfusu on-onbeşi bulur.
Aileler ortalama 7-8 kişiden oluşur.
Aynı çatı altında oturanlar baba,anne ve çocuklardır.
Kızlar evlendikten sonra evden ayrılırlar.
İçgüveysi pek görülmez.
Erkeklerin ise çoğunluğu babaları ile aynı evde kalmaktadır.
Fakat evlenen bu çocuklar bir müddet sonra ana ve babalarından ayrılarak müstakil ev ve iş sahibi olmaktadırlar.
Çocuklar ana babalarına saygılıdırlar.
Babanın çocukları üzerinde nüfuzu vardır.
Çocuklar genellikle babalarının nüfuzunu tanımaktadırlar.
Ortalama 25-26 yaşlarına kadar çocuklar babalarının evinde kalırlar.
Çalıştıkları nisbette evlerinin masraflarına katılırlar.
Çocuklar ana ve babalarından ayrıldıktan sonra tamamen ayrı bir aile olmaktadırlar.
Çocukların eğitimi için aileler seferber olmaktadırlar.
Genelde büyük şehirlere göç ,çalışmak için olduğu kadar çocukların eğitimi içindir.
Ayrıca arazi yeterli olmadığından bazı aileler çocuklarına iş imkanı ve arazi temin etmek için büyük şehirlere göç etmektedir.
Toprak az olduğundan pay edilmesi tercih edilmemektedir.
Genelde göç edenler arazilerini yakınlarına satmaktadırlar.
Miras olarak erkekler fazla, kızlar ise az toprak almaktadırlar.
Genelde kıza toprak yerine toprağın karşılığı kadar para verilir.
Görücü usulü ile evlenme geleneği kalkmak üzeredir.
Nişanlılık süresi kısa olmaktadır.
Düğünler oturacağı evde olduğu gibi,il ve ilçedeki düğün salonlarında olmaktadır.
ZÜMRELER
Beldede kan birliğine dayanan sülaleler vardır. Mollasalihoğlu,Hacıkeleşoğlu,Şirinoğlu,Abdullahoğlu sülaleleri belli başlı olanlardır.
Bunlara bağlı olarak beş on sülale daha vardır.
Değişik din ve mezhepten zümreler yoktur.
Halk Müslüman ve Hanefi’dir.
Müslüman halk namazlarda,dini gün ve gecelerde,cenaze ve düğünlerde toplanırlar.
Belde halkı siyasi temayüllerini hiçbir zaman düşmanlığa dönüştürmezler.
Belde halkı örf ve adetlerine bağlıdırlar.
YARDIMLAŞMA
Geçim sıkıntısı çeken ailelere daha çok kendi akrabaları yardım ederler.
Ölüm,hastalık ve yangın gibi hallerde karşılıklı yardım yapılmaktadır.
İmeceye benzeyen yardımlaşma azda olsa yapılır.
Dini toplantılara katılıma oranı yüksektir.
Genelde bu toplantılarda dargınlar barışır.
Halka ait toplu hizmetleri belediye görür.
KÜLTÜR VE AHLAK
Beldenin %90’ı okuma yazma bilmektedir.
Belde belediyesi bünyesinde bir kütüphane ve okuma salonu bulunmaktadır.
Beldede oyun kahveleri olmadığından insanlar genelde çayhanelerde ya gazete okur,yada ağırlıklı kültür konuşmaları yaparak, birbirlerini kültürel olarak yetiştirirler.
Belde halkı mizahı çok sever.
Esprili konuşanlara değer verildiği için herkes esprili konuşmaya gayret gösterir.
Beldede zaman zaman kız kaçırma olaylarına rastlanmaktadır.
Olay karşılıklı barışla son bulmaktadır.
Kız kaçırma halk tarafından normal karşılanmaz.
Fakir olanlar için ise biraz makul sayılır.
Hırsızlık olayı çok az görülür.
Bu hareket çok kötü olarak telakki edilir.
Beldede hoş karşılanmadığı için açıkta içki içilmez ve kumar oynanmaz.
Bunlar için genelde Belde harici yerler tercih edilir.
Belde insanları misafirperverdir.
Nizamettin MOLLASALİHOĞLU
***
OSMANLI BELGELERİNDE ÇUFARUKSA NAM-I DİĞER UĞURLU BELDESİ
TARİHİ:
Samsun'dan Batum'a, oradan Artvin-Bayburt'u içine alacak
şekilde Köse Yaylası üzerinden Canik dağları boyunca Samsun'a ulaşan bölge,
Doğu Karadeniz bölgesi diye adlandırılmaktadır.[1]
Eskiçağ Tarihi ve arkeoloji yönünden az araştırılan
bölgelerden biri de Karadeniz Bölgesi'dir. Bu durumun en önemli sebebi,
bölgenin dağlık bir yapıya sahip olması yanında, sahile bakan topraklarının
yılın hemen dört mevsimi yeşil bitki örtüsü ile kaplı olmasıdır.[2] 13.
yüzyıldan itibaren seyyah-araştırıcıların ilgi duyduğu Karadeniz Bölgesi 13.
yüzyıldan itibaren seyyah-araştırıcıların ilgi duyduğu Karadeniz Bölgesi'nde
bilimsel çalışmalar 19. yüzyılda başlamıştır.
Karadeniz Bölgesi’nin uygarlık açısından en eski tarihinin
M.Ö. 1000000-100000 yılları arasındaki Alt Paleolitik (Yontma Taş) döneminde
başladığı, araştırmalar neticesinde anlaşılmıştır.[3]
Bu bölgede henüz Neolitik (Taş Devri) olabilecek bir
yerleşimden söz edilememektedir. Buna karşılık Prof. Dr. Mehmet Özsait ve
ekibinin bölgede yaptığı yüzey araştırmalarında Kalkotik Çağ yerleşmelerine ait
bulgular elde edilmiştir. [4]
MÖ 1. binin ilk yarısında Anadolu'nun Kızılırmak havalisinde
Hitit Krallığı'nın, MÖ 2. binin sonlarında ise Phryg (Frigya) Devleti’nin ve
Doğu Anadolu'da Urartu Devleti'nin kurulduğu bilinmektedir.
MÖ 9. yüzyılda Kimmerler Güney Karadeniz kıyılarına
yerleşmişlerdir.[5] Daha sonra MÖ 7. yüzyılın ortalarına doğru Miletoslular bu
bölgeye hakim olmuşlardır. Daha sonra MÖ 7. yüzyılın ortalarına doğru
Miletoslular bu bölgeye hakim olmuşlardır.
MÖ 750-700 tarihleri arasında Turgay bölgesinden ve Ural
nehrinden geçen İskitler (Sakalar); Azak Denizi, Kırım ve Karadeniz’in kuzeyinden
Tuna nehrine kadar olan bölgeye hakim olmuşlardır.[6]
Prehistorik (Tarih öncesi) dönemden sonra Doğu Karadeniz
bölgesine yerleşen Kimmerler ve İskitler, tarih sahnesinden çekildikten sonra,
bunların hakim olduğu sahada Türk kavimleri ortaya çıkmıştır.
Gürcistan Tarihi'ndeki kayıttan var oldukları anlaşılan
Bunturki ve Kıpçaklar, bölgedeki yer ve topluluk isimlerinden yöreye
yerleştikleri düşünülen Halaçlar, Afşarlar ve Yazgurlar İskitlerin yurt
tuttukları topraklarda hakimiyet kurmuşlardır.[7]
Karadeniz Bölgesi’nde ilk Yunan Kolonilerinin MÖ 7. yüzyıl
ya da bu asrın sonlarına doğru kurulmaya başlandığı bilinmektedir.
Kaynaklarda Samsun'u kuranların Miletliler veya Asyalı bir
kavim olan Foçalılar, hatta Atina muhacirleri olduğu yolunda görüşler mevcuttur.[8]
İlkçağlarda bölgeyi hakimiyeti altına almış olan Pers
İmparatorluğu’nun gücünün zirveye çıktığı dönemlerde, bölgeden vergi aldığı ve
MÖ 480’de Yunanistan seferine çıkan Pers Ordusu’nda bölgede yaşayan
topluluklardan oluşan birlikler bulunduğu bilinmektedir.[9]
Buraya kadar Karadeniz Bölgesi'nde yaşayan kavimlere ait
bilgileri özetledikten sonra, bu bölgeye gelerek yurt edinmiş olan atalarımıza
ait malumatlar verilecektir.
Türklerin İslamiyet’e geçişleri Samanlıların Türk
bölgelerindeki gayretleri ile olmuştur.[10]
11. yüzyıldan itibaren kendilerine Türkmen de denilen
Oğuzların; Türkiye Türkleri ile İran, Azerbaycan, Irak ve Türkmenistan
Türkleri'nin ataları oldukları bilinmektedir. Selçuklu ve Osmanlı Devletlerinin
hanedanlarının da onlardan çıktığını hatırlarsak Oğuzların dünya tarihinde
büyük roller üstlenmiş bir Türk kavmi olduğu apaçık ortaya çıkmış olur.[11]
Selçuklu Devleti'nin Karadeniz Bölgesi ile ilişkileri, Çağrı
Bey’in 1018’de batı seferi ile başlamaktadır. Çağrı Bey’in batı seferi, ilk
bakışta Doğu Karadeniz Bölgesi ile alakasız gibi görünse bile, Bizans’ın
gücünün ne seviyede olduğunu Selçukluların anlaması bakımından önemlidir.
Ayrıca, güneydoğu Karadeniz’de etkili olan Ermenilerin ve Erzurum-Artvin
havalisinde etkili olan Gürcülerin ilk defa Selçuklu askerleri ile karşılaşması
ve mağlup olmaları, ileride başlayacak olan Oğuz göçleri için çok önemli
neticeler ortaya koyacaktır.
Çağrı Bey’in batı seferinden sonra, Karadeniz Bölgesi’ni de
kapsamış olan ikinci Selçuklu akını İbrahim Yınal tarafından yapılmıştır.
Dandanakan zaferinin (23 Mayıs 1040) sonunda Büyük Selçuklu Devleti’nin
kurulmasıyla, Sultan Tuğrul (1040-1063) devrinde Türkmen akınları sona ererek
düzenli ordularla bu bölgeye girilmeye başlanmıştır.[12] Daha sonra Malazgirt
Savaşı'na kadar olan zaman diliminde; 1047’de Büyük Zab Suyu ve 1054’de
Muradiye ve Erciş’in fethi sağlanmıştır. 1057-1063 yılları arasında devamlı
olarak Anadolu’ya akınlar düzenlenmiştir. 1064’te Alp Arslan Gürcistan üzerine
sefere çıkmıştır. Malazgirt Savaşı öncesindeki son akın olan 1067-1068’deki
akınında Trabzon’a kadar ilerleyen Selçuklu Ordusu şehri ele geçirememişse de
çok büyük ölçüde tahribatta bulunmuşlardır.
Selçuklu Sultanı Alp Arslan ile Bizans İmparatoru Romanos
Diogenes (Romen Diyojen) arasında 26 ağustos 1071 yılında Malazgirt Ovası’nda
yapılan savaş sonrasında, Anadolu’nun kapıları sonuna kadar Türklere
açılmıştır.[13]
Danişmendliler, Anadolu’nun Türk yurdu haline getirilmesinde
emeği geçen beyliklerden biri olup, 1071-1175 yılları arasında Niksar merkez
olmak üzere, Orta Karadeniz Bölgesi'nin güney kesimlerine hakim olmuştur.
II. Kılıç Arslan 1174 tarihinde Danişmendli Beyliği’ni
ortadan kaldırmış, 1176’da üzerine yürüyen Bizans İmparatoru Manuel’i
Miryakefalon’da mağlup ederek Anadolu’daki siyasi üstünlüğünü herkese kabul
ettirmiştir.[14]
Bizans İmparatorluğunun 1204 de IV. Haçlı seferleriyle gelen
Latinlerin eline geçmesi üzerine, imparator I. Andronikos Komnenos'un
İstanbul'dan kaçan torunları Alexios ve David, Gürcü Kraliçesi Tamara'nın da
yardımıyla Trabzon'da 1204 yılında bağımsız olarak Komnenos Krallığını
kurmuşlardır.
Anadolu Selçuklu Devleti 14. yüzyılın başlarında yıkılmış,
1335 yılında Moğol-İlhanlı devrinin de sona ermesiyle Anadolu Beylikleri dönemi
başlamıştır.
14. yüzyılın ilk çeyreğinde de Hacıemiroğlu Bayram Bey,
Trabzon Krallığı üzerindeki baskısını iyice artırmıştır. Mihail Panaretos,
Bayram Bey’in 1322 yılında Maçka'ya bağlı Hamsiköy’e büyük bir ordu
getirdiğini, çatışmalarda çok Türk’ün katledildiğini, çok sayıda Türk atının
ganimet olarak alındığını kaydetmektedir.[15]
Trabzon Krallığı’nın Karadeniz sahilinde kontrolleri altında
olan en batıdaki yer Limnia (bugünkü Samsun iline bağlı Çarşamba ilçesindeki
Taşlıköy olabilir) bölgesidir. Kral III. Aleksios sırasıyla 1351, 1356, 1357,
1361 ve 1369 yıllarında Limnia bölgesine giderek buraları ellerinde tutmaya
çalışmıştır. Trabzon kilise tarihçisi Panaretos 19 Aralık 1356 yılında III.
Aleksios’la beraber bu bölgeye gittiklerini, Giresun’da Noel orucu
tuttuklarını, Yasun Burnu’nda[16] 14 Türk’ü katlettiklerini ve orada şenlik yaptıklarını,
Limnia’ya gidip geri dönmelerinin üç ay sürdüğünü kaydetmektedir.[17] 14 Türk’ü
katlettiklerini ve orada şenlik yaptıklarını, Limnia’ya gidip geri dönmelerinin
üç ay sürdüğünü kaydetmektedir.
Yasun Burnu’nda katledilen 14 Türk Hacı Emir’in askerleri
idi ki, intikam olarak 13 Kasım 1357’de Hacı Bayram Bey’in oğlu Hacı Emir
İbrahim Bey Maçka’ya kadar gazaya giderek etrafı tahrip ederek, çok sayıda
insan, hayvan ve ganimet ile geri dönmüştü.[18]
Erzincan Bey’i Ahi Ayna Bey, Akkoyonlu Tur Ali Bey, Bayburt
Beyi Rikabdar Mehmet Bey ve Bozdoğan Bey 29 Haziran 1348 yılında Türkmen
ittifakı oluşturarak Trabzon üzerine akın düzenlemişlerdir. Bu akınların önünü
almak için; Trabzon Kralı III. Aleksios kız kardeşini Akkoyunlu Beyi Tur Ali
Bey’in oğlu Fahreddin Kutluğ Bey’le, eski Kral Basilious’un (1332-1340) kız
kardeşi Theodora’yı da Bayram Bey’in oğlu Hacı Emir İbrahim’le
evlendirmiştir.[19]
Trabzon Kralı III. Aleksios 1361 yılında damadı Hacı Emir
İbrahim’i ziyarete gelmiş olup, dönüşte Hacı Emir İbrahim Bey Kral’a Giresun’a
kadar refakat etmiştir.[20]
Anadolu Selçukluları ile evlilik bağı oluşturarak ve vergi
ödeyerek siyasi varlıklarını sürdürebilen Komnenos Krallığı, I. Manuel Komnenos
zamanında (1238-1265) en parlak dönemini yaşamıştır. Gümüşhane'deki gümüş
madenlerinin etkisiyle de ekonomik olarak güçlenen Manuel I'in sikkeleri
üzerinde "en mutlu" ünvanı yer almaktadır.
Bayezid'in 1398 de Samsun yöresini almasından sonra Trabzon
Komnenos Krallığ Osmanlı Devletine yıllık vergi ödemek zorunda bırakılmıştır.
David Komnenos, iktidarı döneminde (1458-1461) vergi ödemeyi durdurarak,
önceden ödediklerini de Akkoyunlu Devleti Sultanı Uzun Hasan aracılığıyla geri
istemiş, Osmanlılara karşı Avrupa'daki büyük devletlere ittifak önerisinde
bulunmuştur. Bunun üzerine Fatih Sultan Mehmet'in öncülüğündeki Osmanlı
Kuvvetleri Bölgeyi kuşatarak, 1461 yılında Trabzon'u ele geçirmiş ve
Komnenosların egemenliğine son vermiştir.
İşte bu tarihten itibaren Of kazasına bağlı Çufaruksa Köyü
Osmanlı hakimiyetine girmiştir.
Trabzon, Osmanlı Döneminde önce eyalet ve sancak olarak
şehzade ve mutasarrıflar tarafından idare edilmiştir. İlk sancak beyi Hızır
Bey'dir. 1470 yılında sancak beyliği küçük yaşta Şehzade Abdullah'a verilmiş;
Abdullah, annesi Şirin Hatunla birlikte 1479 yılına kadar Trabzon'da
yaşamıştır. Yavuz Sultan Selim de şehzadeliği sırasında (1491-1512) Trabzon'da
Sancak Beyi olarak bulunmuş, sonradan Kanuni ünvanı alacak olan oğlu Sultan
Süleyman burada doğmuştur. Trabzon 16. yüzyılda, merkezi Batum olan Lazistan Sancağı
ile birleştirilerek eyalete dönüştürülmüş ve bu yeni idari birimin merkezi
olmuştur. 1867 yılında Trabzon'da büyük bir yangın çıkmış, birçok kamu binası
da bu sırada yanmış ve kent daha sonra yeniden düzenlenmiştir. 1868 yılında
vilayet olmuş, merkez sancağı dışında Lazistan, Gümüşhane, Canik Sancakları da
buraya bağlanmıştır.
Osmanlı her fethettiği yerde toprak sayımı yapmıştır.
Trabzon yöresinin toprak yazımı 1486-87 yıllarında yapılmıştır.
1487 tarihindeki toprak yazımında Çufaruksa’da 53 hane bulunup
henüz yeni fethedildiği için Müslüman hane bulunmamaktadır.[21] 1515 tarihli
tahrirde ise Çufaruksa'da 63 haneden 6 hanesi Müslümandır. Bu hane reislerinin
ismi aşağıdaki tabloda verilmektedir.[22]
Hasan,Ali,İskender,Mahmud,Hamza Davud...
1530 tarihli tahrirde ise Çufaruksa Köyü'nde 131 hane olup 8
hanesi Müslümandır. [23]
1553 tarihli tapu defterine göre 69 hane bulunmaktadır. Hane
reislerinin isimleri aşağıdaki tabloda verilmektedir.[24]
İskender,İskender,İskender,Hamid,Hüseyin Bayram,Murad,Hasan,Ali,Cavid Alagöz,Ali oğlu,İskender,Hamid oğlu Ahmed,Ahmed...
Bu tarihte üç aile avcı kuşları yetiştirmektedir. Bu aileler
Süleyman, Yakub oğlu Mustafa ve Bayram’dır.
16. yüzyılda Çufaruksa'da mısır, meyve, fındık, kestane,
ceviz, keten ve fasulye tarımının yapıldığını yine adı geçen belgelerde
görmekteyiz.
